'Boemklatsch ben je nou eenmaal voor het leven'

Het was een koude avond in maart, toen ik in mijn woonkamer een netflixje aan het kijken was, en ik een melding van Facebook op mijn telefoon zag verschijnen. "Atactic Sparkup has invited you to Boemkltasch 1000 en 2 Flessen Champagne", stond er op mijn scherm. Ik moest even twee keer met mijn ogen knipperen toen ik dit las, was ik in mijn afterdinnerdip in slaap gevallen? Was dit een mooie droom? Toen ik besefte dat ik niet sliep, verscheen er een glimlach op mijn gezicht.

Dj-collectief Boemklatsch organiseerde 'vroeger' de maandelijkse avond Dumdum in Tivoli Oudegracht. Deze avond stond garant voor een avond vol goede muziek, een topsfeer, visuals door Ramkraak en een thema voorzien van decor door Triomf. Dit was voor mij en voor veel van mijn vrienden een maandelijkse portie perfectie. De mannen van Boemklatsch zijn al een paar keer gestopt. De laatste keer Dumdum vond plaats in 2012, dat zou ook hun laatste optreden zijn. Toch bedachten ze vorig jaar nog maar een laatste show te doen, die vond plaats in april vorig jaar. Gelukkig zijn ze niet zo goed in stoppen.

Het thema heeft misschien nog wat uitleg nodig. Het allereerste feest dat ze als Boemklatsch organiseerden, was het '1000 en 1 blikken bier'-feest. Het thema van vorig jaar met de 1000 en 1 Flessen Champagne was dus een eerbetoon aan die allereerste editie. Onder het motto van 'Boemklatsch ben je nou eenmaal voor het leven.', organiseerden ze afgelopen 30 mei nog maar een laatste editie. Ik moet zeggen; ik hoop dat ze nog wat vaker gaan stoppen, want dit was me het feestje weer wel.

Het thema was weer 'Black Tie', en de meeste mensen liepen er dus goed gekleed bij. Het podium was als vanouds weer bereikbaar voor het publiek, al miste ik deze keer wel het, voor Boemklatsch gebruikelijke, decor. De Pandora-zaal van Tivoli Vredenburg stond bij binnenkomst al goed vol, en dat zou de zaal gedurende de volledige avond ook blijven. Het was een feest van herkenning, veel bekenden die ik sinds de Boemklatsch-avonden niet meer heb gezien, en de klassiekers vlogen vanaf de dj-booth de zaal in. Boemklatschvrienden Jiggy Djé en Spacekees kwamen zelfs live een setje doen. Het is lang geleden dat ik op een feest stond waar alles klopte. Ik moest de volgende dag een melancholisch traantje wegpinken.

Dat weggepinkte traantje werd echter snel weer vervangen door hoop, de hoop op nóg een laatste editie. Wellicht volgend jaar al? Want Utrecht is Utrecht niet zonder Boemklatsch.

                                          (Foto door: Robin Alysha Clemens)

‘Het einde van de Hipster?’

Ik zat op de fiets richting het station, toen ik langs een poster reed waar ik een aankondiging zag voor het feest Hipster in de Winkel van Sinkel Utrecht. Op de line-up stond onder meer Partysquad aangekondigd. Toen ik langs die poster fietste dacht ik bij mezelf, volgens mij klopt hier iets niet. Partysquad was tot een paar jaar terug namelijk een redelijk vaak geboekte artiest op zonvakanties in bekende feestbestemmingen als Lloret de Mar en Chersonissos.

Toen legde ik de link met bekende fenomenen uit de muziekgeschiedenis. De disco was namelijk een erg populair muziekgenre in de jaren ’70. Er waren natuurlijk aan het begin al mensen die het niets vonden, maar op het moment dat er parodieën op kwamen zoals bijvoorbeeld the Village People, konden ook de semi-‘serieuze’ muziekliefhebbers het niet meer over hun hart verkrijgen om naar disco te luisteren. Met als gevolg dat er aan het einde van de jaren ’70 niemand meer discoplaten kocht, en de muziekindustrie in elkaar stortte. Hele labels gingen failliet, en de labels die deze crisis overleefden moesten drastisch bezuinigen. Disco verdween uit de mainstream naar de nichemarkt.

In de jaren ’90 kwam er een genre dat heel snel aan populariteit won, genaamd hardcore. Ook wel gabberhouse genoemd. Club Parkzicht en de Energiehal liepen wekelijks vol met de aussie-dragende, pillenslikkende gabbers die daar week na week de avond van hun leven hadden. Maar op een gegeven moment werd het publiek dat naar de feesten ging jonger, en uiteindelijk ontstonden ook op hardcore parodieën. Met de komst van happy hardcore, overigens bedacht door een van de hardcore-pioniers Paul Elstak, bloedde dit genre dood. Er bleven nog wel wat gabbers over, maar dat was qua aantallen niet meer te vergelijken met het de aantallen in bijvoorbeeld 1995. Het topjaar voor de hardcore. Ook hardcore ging van mainstream naar de nichemarkt.

Nu zie ik dus (althans dat hoop ik) hetzelfde gebeuren met de bevolkingsgroep genaamd hipsters. Het begrip hipster is inmiddels zo mainstream dat ook feesten, waar een hipster normaal gesproken niet dood gevonden wil worden, de naam hipster gaan gebruiken. Hierdoor zullen de oorspronkelijke hipsters uitgekeken raken op het hipster zijn. Ze zullen het wonderproduct deodorant weer ontdekken, en ook weer regelmatig gaan douchen. En uiteindelijk raakt de mainstream er ook weer op uitgekeken. Zoals de mainstream eigenlijk overal wel een keer op uitgekeken raakt.

Boemklatsch, Einde Van Een Era

Boemklatsch en Utrecht zijn jaren lang onlosmakelijk verbonden geweest. Het DJ-collectief gaf jarenlang feesten in Utrecht. Ze begonnen met hiphopfeestjes in de Histosboot, en pakten het langzaamaan groter aan. Feesten als Bangers in de Ekko, Spinach in Tivoli de Helling om uiteindelijk maandelijks Dum Dum te organiseren in Tivoli Oudegracht. Ook stonden ze vier jaar op rij als afsluiter op Lowlands, stonden ze op Exit festival, STRP, Sonar, Creamfields and the list goes on and on. Helaas komt er aan alles een einde, dus ook aan Boemklatsch.

Als onderdeel van de afscheidsfeesten van de Oudegracht gaf Boemklatsch hun afscheidsconcert in Tivoli. Het was een zwarte dag in Utrechts historie. Vrij letterlijk, het thema was namelijk ‘black tie.’ Er werd dus in stijl afscheid genomen van twee Utrechtse legendes. Er was ook een champagne bar. Ja champange, de organisatie had waarschijnlijk haar tentamen voor Zakelijke Communicatie niet gehaald. Later op de avond werd de bar omgedoopt tot Champanje bar.

Faberyayo was er ook om het nummer ‘Spikkeltjes’ live ten gehore te brengen. Het leek er op dat hij de (toch niet zo moeilijke) tekst van het nummer was vergeten. Of hij was te dronken/stoned om mee te kunnen doen, het was in ieder geval leuk dat hij er was. Ook de Nederlandse rapkoning Extince was aanwezig om wat van zijn klassiekers te doen.

Tijdens Dum Dum mocht al jaren eigenlijk van alles, stagediven, naakte dj’s et cetera. En ook op deze avond, hoewel geen Dum Dum meer, was de organisatie weer lekker losjes. Achter de dj-booth, op het podium, verzamelde het publiek zich om via de booth het publiek in te duiken.

Het was een bitterzoete avond. Want hoewel het een topavond was, was het ook de laatste keer Boemklatsch… Bijna iedereen die er vanaf het eerste uur bij was, was aanwezig. Er waren ook mensen die voor het eerst en voor het laatst de energie van een Boemklatschfeest mee maakten. Het was, zoals mc Atactic het mooi tegenover Menno van 3voor12 omschreef, een beetje als een Surinaamse begrafenis. De mooie tijden werden herdacht. En mooi waren de tijden. Afscheid van Tivoli Oudegracht, en afscheid van Boemklatsch. Ze zijn te jong heengegaan.

                                                    (Foto door: Roel Determeijer)

Utrechtse Hiphopscene Herrijst Uit De Dood?

Het was lange tijd stil in Utrecht, je kunt haast wel zeggen doods. Tumbleweeds waaiden door de, eens zo levendige, hiphopscene. Wat is er gebeurd? Of beter gezegd, waarom gebeurt er niets? Hiphopavonden werden niet meer georganiseerd (zoals RijmTijd, ROF! en Utreg Centraal), en er werd weinig tot geen muziek meer uitgebracht. Met Kytemans Hiphop Orkest als uitzondering op de regel.

Een paar jaar terug werd er goede plaat, na goede plaat geproduceerd door artiesten als bijvoorbeeld 207, Illicit en Stropstrikkers. "Is die gouden era definitief verleden tijd?" is een gedachte die bij mij regelmatig door mijn hoofd spookte. Mark Gademan, zelf producer en voormalig MC onder het pseudoniem perCeptie, vroeg zich hardop af waardoor dit kwam. "Wat is er met hiphop in Utrecht aan de hand?! Er wordt volgens mij wel een hoop gemaakt, maar er komt niets uit, of wat er uit komt heeft niet de kwaliteit qua sound en product om zich te meten met andere acts en of steden." Wat volgde was een verhitte 'Facebookdiscussie.' Waar lag het probleem?

Beatmaker Inf oppert dat het onder andere aan een gebrek aan unity ligt. Daar was iedereen het eigenlijk wel mee eens, maar waarom is die unity er niet? Een paar jaar terug stond er een hechte groep mensen, die elkaar inspireerden en elkaar af en toe een spreekwoordelijke schop onder hun hol gaven. Hiphopstichting Habek vormde een creatieve broedplaats waar ook leden van onder andere C-mon & Kypski en Boemklatsch regelmatig te vinden waren. Waarom is dit niet meer?

Nick van Tergouw, initiatiefnemer van Careface Productions, denkt dat het een generatiekloof is. De vorige generatie zou de huidige generatie te snel hebben losgelaten, niet genoeg begeleid. "Misschien hebben 'Jullie' (de generatie voor ons) de handen iets te snel van onze tere schouders af getrokken..." Jeffrey Noordermeer gaat daar nog iets dieper op in: "Soms had ik een schijthekel aan sommige gasten, maar zei ik niks omdat ik bang was dat ik alleen maar binnen kon komen via de 'Big Generation...' Mensen waren bang om de waarheid te vertellen. Hierdoor ontstonden er roddels, werden er groepen gevormd, en ontstonden er eilandjes.. Terwijl het een biggie ass Dubai eiland had moeten zijn!" Mark Gademan is blij dat dit "tere punt" eindelijk ter discussie wordt gesteld. Hij gelooft naar eigen zeggen heilig in het talent van de stad en zijn mensen. "De scene is op dit moment vastgeroest, en dat moet doorbroken worden."

Vanaf dit punt komt er eigenlijk in een soort stroomversnelling een oplossing uit rollen. Inf biedt zijn expertise als beatmaker aan, en stelt voor dat mensen met vragen altijd bij hem langs kunnen komen. Mark haakt hier op in door zijn studio aan te bieden als een 'mix & master infopunt.' Rachid James S'boui stelt voor om de open mic avond (RijmTijd) weer nieuw leven in te blazen. "Old skool in DB's ofzo. Geen entree, twee acts en een open mic met jam mogelijkheden."

Er gloort dus hoop aan de Utrechtse horizon. Het is nu afwachten hoe dit zich gaat ontwikkelen. Is dit rigor mortis, of staat de hiphopscene op uit haar graf? Ik weet niet of dit voort is gekomen uit deze discussie, of dat ze al langer op de planning stonden, maar hier hebben jullie drie Utrechtse kneitertjes die de afgelopen weken de wereld in zijn geknald!

http://www.youtube.com/watch?v=V9CxKY8t9A4
http://www.youtube.com/watch?v=dGjk979LHLs
https://www.youtube.com/watch?v=xNsLVkLoWxs

Steach & Dobleye maken muziek om de muziek.

Bij De Overdosis in Ekko

Wie dacht dat vernieuwende hiphop ophield na Kyteman's Hip Hop Orkest, heeft het mis. Op donderdag 4 november releasten de hiphoppers Steach & Dobleye hun album 'Koele Meren', in de Ekko in Utrecht. Dit album is een vervolg op hun pre-album 'De tocht door het schimmenrijk', dat begin dit jaar uitkwam.

“We wilden eigenlijk een 'Koele Meren EP' uitbrengen”, vertelt Steach. “Maar we verzamelden tracks en maakten nieuwe tracks waardoor het steeds meer een verhaal werd waarin we naar 'Koele Meren' toe werkten.” Dit zorgde ervoor dat ze het album 'De tocht door het schimmenrijk' tot een pre-album maakten.

Steach was al bezig als rapper toen hij de beats van Dobleye hoorde. Hij dacht: “Dit klinkt dope, ik wil met hem samenwerken.” Geïnspireerd door artiesten als onder andere MF DOOM, Mad Lib, Opgezwolle en Nina Simone werkten ze samen aan tracks. Dobleye kende JAE al een aantal jaren, en ze kwamen zo terecht bij Hof van Jaeden. Een platenlabel voor opkomende hiphop-artiesten. Namens Hof van Jaeden releasten ze het album 'Koele Meren.'

“Het duurt even voordat onze shit inslaat, maar dan heb je ook wat”, verklaart Steach. “Onze stijl is niet met één woord te omschrijven, onze stijl is: uit het hart, rauw, spacey, old skool meets new skool. Het ligt aan de vibe. Als we een vette track horen denken we niet, dat willen we ook maken. Maar meer van, dat had ik ook gemaakt willen hebben.”

“Er zijn artiesten die zich zouden moeten schamen voor de muziek die ze maken, zoals bijvoorbeeld Turk. Wij houden onze muziek echt, we maken iets dat we zelf ook zouden willen luisteren”, legt Dobleye uit. Dit hoor je ook terug in de muziek. De muziek komt recht uit het hart, en wordt met liefde gemaakt. “Dit is toch iets dat tegenwoordig steeds minder voorkomt, artiesten worden populair gemaakt. Muziek draait steeds meer om geld.”